Το 2015 ιδρύθηκε η ομάδα. Το 2016 είχαμε ήδη βρει αυτό το χώρο που μας άρεσε λόγω της υπόγειας στοάς, ότι είχαμε αρκετά τετραγωνικά να μας  χωράνε και ότι βρίσκεται δίπλα στο γήπεδο μας. Το εμπορικό κέντρο αυτό, το όποιο είναι σχετικά παρατημένο και απεριποίητο, έχει ταυτόχρονα μία αμφιθεατρική αρχιτεκτονική και μια αίγλη που μας έβαλε στο μυαλό εικόνες από πιο εναλλακτικά liveάκια  τα οποία λείπουν αισθητά από την πόλη μας. Έτσι, μία νοσταλγική σκέψη ήταν… με άρωμα Αθήνας…

Το Νοέμβριο του 17 είχαν live οι Stalker στα Χανιά όπου πήγαμε μία 15άδα και γουστάραμε τον πάτο μας. Ήπιαμε, τραγουδήσαμε, χτυπηθήκαμε και κάπου εκεί, πάνω στο μεθύσι, αγκαλιά να περπατάμε το παλιό λιμάνι, μετά το live, πέφτει η ιδέα. «Ρε σεις, τους Stalker να φέρουμε στο εμπορικό, να παίξουμε τον πρώτο μας αγώνα στα Χανιά, να κάνουμε το opening του clubhouse και να σουβλίζουμε και αρνιά ρε». Το πώς ακούστηκε εκείνη τη στιγμή στα αυτιά όλων μας είναι περιττό να πει κανείς. «Ναι ρε συ και αγώνα θα παίξουμε με τους All Blacks», τέτοιου τύπου απαντήσεις… σαν ιστορίες πάνω στο μεθύσι και όνειρα της στιγμής έτσι για να γελάσουμε… Όσο αστείο όμως, ουτοπικό ή ακατόρθωτο, για τα τότε δεδομένα μας ακούγεται αυτό, υπήρξαν και αυτοί που το πίστεψαν. Ψημένοι φυσικά από την πρόσφατη ιστορία της ομάδας, που ξεκίνησε να αμφισβητείται πριν καν υπάρξει. Το δωρεάν αθλητισμός και ότι το κάνουμε γιατί γουστάρουμε, δεν θέλουμε φράγκα, ήταν εξαρχής δύσκολο να γίνει πιστευτό. Πόσο μάλλον να έχεις φτάσει μέσα σε δύο χρόνια να έχεις: έμπειρο προπονητή, ό,τι εξοπλισμό χρειάζεται η ομάδα, γήπεδο, clubhouse και 50 μέλη? Whaaaat??

 Οπλισμένοι με θράσος, πείσμα και αυτοπεποίθηση, οι Gunners πήραν την απόφαση να υπερασπιστούν τα όνειρά τους, βγάζοντας τα κανόνια στη φόρα.

Πρώτος αγώνας ράγκμπι στα χρονικά της Κρήτης (μέχρι και speaker είχαμε), Nightstalker–Puta Volcano–Scandal  με ελεύθερη είσοδο, όλα τα έσοδα από μπύρες, σουβλάκια και μπλουζάκια σε φιλανθρωπικό σκοπό, και να είναι στημένο με μεράκι αλλά και με επαγγελματισμό που εντυπωσιάζει. Από V.I.P. μπαλκόνι με sushi bar και κρασάρες, μέχρι σούβλες που γυρνάνε και σβέρκοι που σπάνε σε ροκ ήχους. Να περάσουν όλοι γαμώ, αυτό θέλαμε. Όλες οι ηλικίες και τύποι ανθρώπων. Δεν αναλωνόμαστε σε ό,τι μας χωρίζει αλλά σε όλα αυτά τα όμορφα, τα αξιομνημόνευτα και τα γαμάτα που μας ενώνουν. Και έτσι και έγινε. Σκληρή δουλειά, διάβασμα, ερωτήσεις, συγκρίσεις, συμβουλές, γνώμες, ντοκιμαντέρ, ό,τι φαντάζεται κανείς σαν πηγή πληροφορίας ή έμπνευσης, το χρησιμοποιήσαμε. Μέχρι και οι μανάδες μας μαγείρεψαν για αυτό το φεστιβάλ.

Το τί έγινε και πώς ήταν? Ας ήσουν μεγάλε… Το τί νιώθαμε όταν πέτυχε? Όταν γέμισε το εμπορικό με 800 άτομα? Όταν τραγουδούσε το Children of the Sun έξω από την πόρτα μας ο Αργύρης, με το αρνί να βγαίνει και να γίνεται η επιδρομή των Ορκς? Κράμπες στα μάγουλα από τα χαμόγελα, απλά.

Δεν γίνεται? Απαγορεύεται? Τι είναι αυτά που λέτε ρε παιδιά? Σοβαρευτείτε? Γελάμε ακόμα μαζί τους  και τους ευχαριστούμε για όλο τον αρνητισμό διότι δεν υπήρχε περίπτωση να φτάναμε τόσο μακριά χωρίς το πείσμα που μας δημιούργησαν όλοι <<αυτοί>>.

 Δεθήκαμε σε βαθμό οικογένειας εκείνο το βράδυ, μεγαλώσαμε κάπως μέσα μας. Είδαμε πως ότι θέλουμε να ζήσουμε, να αλλάξουμε, να πετύχουμε, είναι απλά στο χέρι μας. Είναι μία απόφαση και μην ακούς κανέναν φίλε. Το μόνο που σε κρατάει μακριά είσαι εσύ ο ίδιος. Φέτος βιώνουμε τι έρχεται μετά τη συνειδητοποίηση αυτή. Ελάτε να το μοιραστούμε.