The Cretan Gunners για εμένα…
The Cretan Gunners για μένα..
"Δεν με λες και fit τυπάκι οπότε το να σκάσω σε μια ομάδα για να αθληθω δεν ήταν και ότι πιο εύκολο"
Γνώρισα την ομάδα ράγκμπι των Χανίων τον περασμένο Δεκέμβριο. Είχα έρθει στα Χανιά για δουλειά περίπου 4 μήνες και η ζωή στην επαρχία, παρότι μεγάλη σε σχέση με άλλες επαρχίες, για το παιδί της πόλης αν μη τι άλλο ήταν δύσκολη.
Η ησυχία του χειμώνα, η δουλειά, το μαστερσεφ, καμιά βόλτα που και που και μπόλικος ύπνος..
Στην Αθήνα κάτι φίλες ξεκίνησαν ράγκμπυ και η ζήλεια μου για κάτι τόσο νέο ήταν έκδηλη καθώς και η δυσκολία προσαρμογής σε μια πιο ήσυχη καθημερινότητα. Μια φίλη λοιπόν αναζήτησε και βρήκε ότι στα Χανιά υπάρχει αυτή η ομάδα ράγκμπι και με έπεισε να πάω.
Δειλά δειλά πήγα σε 2-3 προπονήσεις.
Δεν με λες και fit τυπάκι οπότε το να σκάσω σε μια ομάδα για να αθληθω δεν ήταν και ότι πιο εύκολο. Παρόλαυτα από την πρώτη στιγμή ένιωσα αρκετά άνετα ώστε να πάω και να ξαναπάω και να προσπαθήσω κι ας μου έβγαινε η γλώσσα έξω στα πρώτα 10 λεπτά. Είδα άλλωστε ότι δεν αποτελούσε αυτό αντικείμενο χλευασμού αλλά αντιθέτως όλο και περισσότερο ενθαρρύνσης για κάτι παραπάνω.
Κάπου λοιπόν μετά την πέμπτη προπόνηση θαρρώ ήταν, άκουσα κάτι για διοργάνωση φεστιβάλ, γιορτής της τέχνης και κάτι αλλά φαινομενικά άσχετα με μια ομάδα ράγκμπι.
Έπειτα λοιπόν από κάποιες συζητήσεις και μερικές μπύρες άρχισα να καταλαβαίνω τι παίζει.
Τα παιδιά που παίζουν ράγκμπι στα Χανιά, έχουν περισσότερες ανησυχίες από αυτές της άθλησης, των ματς και της οποίας νίκης.
Αποφάσισαν ότι αυτό που τους λείπει από την καθημερινότητα τους, αυτό που οραματίζονται ως πιο όμορφη πόλη, ως πιο όμορφο κόσμο ψάχνοντας δεν το βρήκαν και ότι πρέπει να το δημιουργήσουν.Κι εκεί μάλλον ήταν το κομβικό σημείο.
Όταν θέλεις κι άλλα πολλά, όταν τα θέλεις όλα, δεν μπορείς απλά να περιμένεις να έρθουν. Κι αυτό και έκαναν.
Ξεκίνησαν να ψάχνονται και να μαθαίνουν, να δημιουργούν με αυτά που έχουν κι αυτά που μπορούν να βρουν και να διεκδικήσουν.Το ράγκμπι είναι το μείζον αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αυτό που εγώ είδα είναι παιδιά που θέλουν η ομάδα να είναι ένας μεγαλύτερος χώρος έκφρασης, είτε αυτό είναι τέχνη είτε ανθρωπιστικά δρώμενα είτε ότι άλλο θέλεις να δείξεις, να προσφέρεις ή να κερδίσεις.
Τι θέλουν λοιπον;
Η ομάδα να μεγαλώνει και να γεμίζει ανθρώπους με όρεξη να αλλάξουν και να εξελίξουν, να δημιουργήσουν και να εξελιχθούν.
Να παίρνεις μια ιδέα και να μην λες αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλά πώς θα στίψω το μυαλό μου και θα εξαντλήσω κάθε πιθανό τρόπο για να το πετύχω. Κι αν δεν το πετύχω, να ξαναπροσπαθήσω με τον ίδιο και περισσοτερο ενθουσιασμό και πείσμα. Κι έτσι βλέπω να γίνεται, μια ομάδα να αγκαλιάζει νέα άτομα, να ακούει και να θέλει να μάθει ότι έχει το κάθε άτομο να προσφέρει.
.
Με τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου να φτιάχνεται ένα σύνολο και μέσα από αυτο, να βγαίνουν πράγματα προς τα έξω όπως ένα φεστιβάλ που διοργανώνεται από τέτοιους ανθρώπους, που θέλουν να αναδείξουν την ομορφιά της φύσης, ενός παραδοσιακού χωριού, να δώσουν και να βρουν χώρο έκφρασης της τέχνης όπως κάθε καλλιτέχνης θέλει κι όχι όπως επιβάλλεται σε μια κοινωνία που απλά πρέπει να επιβιώσεις αλλά όπως το νιώθεις, όπως απλά το αγαπάς κι όχι σαν παραγωγή κέρδους.
Μέσα σε ένα γραφικό μονοπατι, όπου κόσμος και κόσμος θα έχει περάσει- ίσως να έχουν υπάρξει αρκετά φιλιά και έντονα συναισθήματα-, εκεί αυτό το καλοκαίρι θα μπει μία η μαλλον πολλές εκφράσεις τέχνης, αυτοσχεδιάζοντας τα ίδια τα άτομα που την υπηρετούν χωρις παραγγελιες, αυθεντικά.
Η αρχή έγινε τον Σεπτέμβρη του 2018 και η συνέχεια έπεται και έπεται όπως μπορείς εύκολα να καταλάβεις γιατί οι ιδεες δεν σταματούν και η ομάδα δεν λεει όχι λέει πάμε ναι να κάνουμε κι αυτό, κι εκείνο και ότι άλλο έρθει.
Και σε κάνει εκεί που έλεγες πότε θα φύγω από τα Χανιά, να μην θες να τα αποχωριστείς, να θες όλο αυτό να μεγαλώσει και να αγκαλιάσει ακόμα περισσότερα άτομα. Θέλουμε να γίνει ο χώρος συνύπαρξης και εκφρασης διαφορετικών και μοναδικών ατόμων που χρειαζόμαστε στη ζωή μας όπως ακριβώς το χρειάζεται μια ομάδα ράγκμπι για να παίξει
Greek 
English